In de woonkamer liggen allemaal spullen die niet van mij zijn. Autosleutels, telefoons, boeken, een tas, slippers. Het irriteert me mateloos. Er slingeren van mezelf ook dingen rond, dat ben ik gewend. De tafel is een rommeltje, met allerlei lijstjes van dingen die ik nog moet doen. Dat past bij mij, zo ben ik. Gewoonlijk kan ik de spullen van logees daar prima bij hebben. Maar dit is anders. Het is nu niet normaal. Mijn man is net overleden en ik kan het nog nauwelijks bevatten.
20 jaar getrouwd ben ik met mijn man, als hij onverwacht overlijdt. Kort daarna moet ik mijn paspoort verlengen, een confrontatie waarover ik eerder schreef (Paspoort).
De brievenbus rammelt en meteen voel ik mezelf verstijven.
Elk einde is een nieuw begin. Dat is waar. Natuurlijk is het waar. Door het overlijden van mijn man is er een eind gekomen aan ons leven samen en daarmee is automatisch mijn leven alleen begonnen. Of ik wil of niet, het is een nieuw begin.
Met mijn zus ga ik naar een workshop, we maken elk een beeldje van een vogel. We krijgen als uitgangspunt een stenen voet met daarop een metalen ring. Mijn zus gebruikt de ring als standaard voor 3 kleine vogeltjes. Ik maak een grote vogel met de ring als basis. Het blijkt een hele klus, maar het is leuk om mee bezig te zijn. Aan het eind van de middag nemen we allebei tevreden het resultaat mee naar huis.
Jaren geleden schreef ik onderstaande column bij een workshop van Freya; vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen.
