Binnenkort is de verjaardag van mijn man. Maar hij wordt niet ouder, want hij is er niet meer. Al weken van tevoren zie ik op tegen deze dag: wat ga ik doen? Alleen thuis onder een deken kruipen, me ergens ver weg verstoppen of toch bezoek uitnodigen?
In alle verdriet krijg ik behoefte om iets te doen waar ik klein beetje blijer van kan worden. Iets om naar uit te kijken, op te kunnen verheugen. Wat bij me opkomt, is gaan zingen bij een koor. Het idee haakt zich vast in mijn hoofd en is er niet meer uit te krijgen. En dus stort ik me fanatiek op de zoektocht naar een koor.
Als er logees zijn, vragen ze goedbedoeld wat ik wil eten. Hoezo dan? Nadat mijn man is overleden staat eten heel laag op mijn prioriteitenlijstje.
In de woonkamer liggen allemaal spullen die niet van mij zijn. Autosleutels, telefoons, boeken, een tas, slippers. Het irriteert me mateloos. Er slingeren van mezelf ook dingen rond, dat ben ik gewend. De tafel is een rommeltje, met allerlei lijstjes van dingen die ik nog moet doen. Dat past bij mij, zo ben ik. Gewoonlijk kan ik de spullen van logees daar prima bij hebben. Maar dit is anders. Het is nu niet normaal. Mijn man is net overleden en ik kan het nog nauwelijks bevatten.
20 jaar getrouwd ben ik met mijn man, als hij onverwacht overlijdt. Kort daarna moet ik mijn paspoort verlengen, een confrontatie waarover ik eerder schreef (Paspoort).
De brievenbus rammelt en meteen voel ik mezelf verstijven.
