Binnenkort is de verjaardag van mijn man. Maar hij wordt niet ouder, want hij is er niet meer. Al weken van tevoren zie ik op tegen deze dag: wat ga ik doen? Alleen thuis onder een deken kruipen, me ergens ver weg verstoppen of toch bezoek uitnodigen?
Ik besluit tot het laatste en beperk het tot naaste familie en bekenden. De praktische voorbereidingen kosten me veel energie. Opruimen, boodschappen doen. Maar dit valt volledig in het niet vergeleken met de spanning en de emoties die door me heen vliegen. De avond moet recht doen aan mijn man. Ik wil niet dat we zomaar bij elkaar zitten en doen alsof het een gewone verjaardag is, want dat is het niet. Het stormt in mijn lijf, ik wil het zo graag goed doen…
Aan iedereen die binnen komt vraag ik een waxinelichtje aan te steken en bij zijn foto te zetten. Het tafeltje vol lichtjes voelt als een teken van saamhorigheid, het ontroert me om dat te zien.
Bij de koffie heb ik grote soezen gehaald, één van zijn favorieten. Het leidt tot gesprekken en herinneringen over dingen waar hij van hield en wat hij graag deed.
Later op de avond breng ik een korte toost uit. Dat hij misschien niet meer jarig is, maar dat we wel zijn geboortedag kunnen herdenken. Dat we de herinnering aan hem met elkaar levend kunnen houden door over hem te praten. Dat ik blij ben dat iedereen er is om samen stil te staan bij mijn man, ook nu hij er niet meer is.
Hoewel ik de tekst vooraf heb opgeschreven, stotter ik het eruit. Ik sta te trillen van de spanning en mijn drankje klotst bijna over de rand van het glas. Ik ben nog net niet in tranen. Het verdriet schuurt door mijn hele lijf. Tegelijkertijd ben ik zo blij met de mensen om me heen, die me steunen en er voor me zijn. Er zijn dagen dat ik me eenzamer heb gevoeld in mijn verdriet dan deze eerste verjaardag zonder jarige.