Als er logees zijn, vragen ze goedbedoeld wat ik wil eten. Hoezo dan? Nadat mijn man is overleden staat eten heel laag op mijn prioriteitenlijstje.
Ik snap dat ik af en toe iets moet eten, zo ver kom ik nog wel. Maar ik heb nergens trek in, doe uren over boodschappen en ben totaal inspiratieloos over wat ik zou kunnen eten. Ik eet vaak brood of flans iets simpels in elkaar.
De logees weten dat, en willen me een plezier doen en vragen waar ik zin in heb. Ik heb geen antwoord. Maak iets, haal iets, het interesseert me niet. Ik kan er niet over nadenken. Misschien kun je een beetje rekening houden met wat ik wel en niet lust, voor de rest maakt het me niets uit wat ik eet.
Alleen in huis ben ik blij wanneer er af en toe een buurvrouw op de stoep staat met een zelf bereide maaltijd. Soms krijg ik iets terwijl ik net heb gegeten, dan gaat het gewoon de koelkast in voor de volgende dag. Het is ongepland, maar altijd welkom.
In films krijgen nabestaanden vaak schalen en bakjes vol eten. Vervolgens zie je dat deze worden opgestapeld in de koelkast. Dat gebeurt bij mij niet. Wat ik ook krijg, ik eet het altijd op, meer of minder lekker. Ik ben allang blij dat ik er een dag niet over hoef na te denken. Blij dat mijn buurvrouwen bedenken dat het zorgen voor mijn eigen eten lastig en ingewikkeld is. En vooral blij dat zij de moeite nemen om af te toe voor mij eten klaar te maken en dat langs te brengen. Weer een dag gered.