Elk einde is een nieuw begin. Dat is waar. Natuurlijk is het waar. Door het overlijden van mijn man is er een eind gekomen aan ons leven samen en daarmee is automatisch mijn leven alleen begonnen. Of ik wil of niet, het is een nieuw begin.
Alleen is de uitdrukking meestal bedoeld om aan te geven dat een einde ruimte biedt voor verbetering, voor iets positiefs wat er eerder niet was. Anders, maar vooral beter dan voorheen. Ik worstel daarmee.
De verandering is onmiskenbaar. Mijn hele leven is niet meer wat het was. Ik ben zelf niet meer wie ik was.
Elke dag moeten er keuzes worden gemaakt, klein en groot. Soms volg ik de weg van de minste weerstand en hou ik vast aan wat ik ken en de patronen die we samen hadden. Soms maak ik andere, nieuwe keuzes. Dat voelt als verraad aan wat wij samen hadden, alsof het toen niet goed was.
Rationeel weet ik dat ik nu keuzes moet maken die bij mij en mijn nieuwe situatie passen. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Loyaliteit blijkt een sterke drijfveer, ook – of misschien wel juist – als het loyaliteit is aan iemand die er niet meer is...
Ervaring uit 2017