Met mijn zus ga ik naar een workshop, we maken elk een beeldje van een vogel. We krijgen als uitgangspunt een stenen voet met daarop een metalen ring. Mijn zus gebruikt de ring als standaard voor 3 kleine vogeltjes. Ik maak een grote vogel met de ring als basis. Het blijkt een hele klus, maar het is leuk om mee bezig te zijn. Aan het eind van de middag nemen we allebei tevreden het resultaat mee naar huis.
Thuis zet ik de vogel in de vensterbank. Ik ben er heel blij mee, mijn creatieve resultaten vallen nog wel eens tegen. Maar deze vogel vind ik heel goed gelukt, dus ik kijk er geregeld naar.
Een paar dagen later schiet ineens door me heen: die vogel, dat ben ik! Ik heb mezelf gemaakt!
Deze vogel staat precies voor waar ik zelf nu sta. Tijdens de workshop, iets meer dan 2 jaar na het overlijden van mijn man, heb ik deze vogel onbewust gemaakt als symbool voor mezelf.
De vogel heeft een groot gat vanbinnen, het gemis van mijn man is enorm. Dit gat gaat niet meer dicht. Tegelijkertijd richt de vogel zich op, de kop is omhoog gericht en de vleugels slaan uit. Ik heb een gat in me, maar ik wil weer vliegen!
